Και βρίσκομαι στο Μεξικό. Πέρα απ' τον Ατλαντικό. Και κατευθείαν το μυαλό ξεκινά να καταγράφει εντυπώσεις, εκπλήξεις, διαφορές, ομοιώτητες, μυρωδιές, γούστα, disgustos...όπως..
Τη μυρωδιά παντού της τορτίγιας καλαμποκιού
Τα πρόσωπα των αυτόχθονων μεξικανών που βλέπεις 99% στους δρόμους
Τις διαφημίσεις (τηλεόραση, τύπος, ταμπέλες) με λευκούς-ευρωπαίους
Τα ζωντανά χρώματα παντού
Την ιλιγγιώδη διαφορά πλούτου και φτώχειας
Τα ζεστά χαμόγελα
Την απαράμιλλη φιλοξενία
Την πλούσια, άγρια, μυστηριώδη, οργιάζουσα φύση
Τα πανάρχαια μνημεία
Την επιτυχημένη προσπάθεια των μεξικανών να αναδείξουν τον δικό τους, αυτόχθωνα, προ-κολομβιακό πολιτισμό, που εγώ αγνοούσα σε μεγάλο βαθμό
Την βαθιά τους ανάγκη να αποτάξουν την επίδραση των ισπανών κατακτητών από τα πάντα
Τα τόσα πολλά είδη τεκίλας
Το γευστικότατο φαγητό
Το πρωτόγνωρο και τρομακτικό συναίσθημα της συνειδητοποίησης έλλειψης πολιτικής και ατομικής ασφάλειας
Το στερεότυπο ότι οι "λευκοί" είναι και πλούσιοι
Την βαθιά εκπαίδευση και πνευματικότητα των ανθρώπων του, και ταυτόχρονα την έλλειψη αυτών από άλλη μερίδα ανθρώπων
Τα καθημερινά, πλέον συνηθισμένα εγκλήματα (απαγωγές, ναρκωτικά, δολοφονίες...)
Την χαρά της ζωής και της απόλαυσης της κάθε στιγμής από τους κατοίκους του Μεξικού
Την περηφάνια που τους διακατέχει ως κράτος
Το γλυκό αίσθημα του νόστου που σου δημιουργεί αυτή η χώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου