Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον εχθρικό. Οικογενειακής έχθρας, βίας, καταπίεσης, με εντάσεις και άλλα πολλά....Σαν παιδί έμαθα ότι αυτό ήταν το κανονικό, έτσι ήταν μια οικογένεια...να μην μπορείς να εκφράζεσαι, να παίζεις με ήχους και γέλια, να λες αυτό που θες, να έχεις αυτοπεποίθηση ή δύναμη...γιατί όταν θου κύριε τα έκανες αυτά, ερχόταν η τιμωρία, το ξύλο, η λεκτική και ψυχολογική κακοποίηση.
Γύρω στα 12 μου χρόνια, εγώ και ο αδελφός μου πείσαμε την μητέρα μας να μας γράψει σε σχολή καράτε. Και γιατί; Γιατί όταν βλέπαμε ταινίες με καράτε, ενθουσιαζόμασταν, ήταν κάτι το εντυπωσιακό για εμάς. Ψάχνοντας λοιπόν στην περιοχή μας, βρήκαμε μια σχολή πολεμικών τεχνών. Για καλή μας τύχη εκεί, δίδασκαν διάφορες πολεμικές τέχνες και όχι μόνο μία. Δηλαδή οι 3 κύριες τέχνες που δίδασκαν εκεί ήταν το τζούντο, καράτε και παραδοσιακό ζίου ζίτσου. Ωστόσο κατά καιρούς μας μάθαιναν και στοιχεία από τζίτσου, ταε κβο ντο, κικ μπόξινγκ κ.ά.
Αυτό που άρχισα να διαπιστώνω σιγά σιγά, ήταν η πραγματικότητα που ζούσα. Ότι δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση. Φανταστείτε θα μιλούσα με δυσκολία στους άλλους γιατί φοβόμουνα, δεν έκανα γυμναστική στο σχολείο γιατί ντρεπόμουνα και φοβόμουνα... Χωρίς να το καταλαβαίνω, μέσω των πολεμικών τεχνών, άρχισε η αυτοπεποίθηση μου να .... υπάρχει.
Γιατί μέσω αυτών, μάθαινα μέσω ενός συστήματος, να έχω υπομονή, επιμονή, επιτυχία και αποτυχία, σεβασμό, να βρίσκω νόημα στο κάθε τι, να τολμώ, να κουράζομαι, να γυμνάζομαι, να νικώ, να ζω. Οι πολεμικές τέχνες θεωρώ μου άλλαξαν ολόκληρη τη ζωή μου. Μπορεί να μην ήμουν ο μεγαλύτερος πρωταθλητής, αν και είχα διάφορες μικρές επιτυχίες, αλλά ένιωθα λες και έλαβα το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου.
Όντας πια στην εφηβεία, (βοήθησαν και οι εφηβικές ορμόνες), επιτέλους άρχισα να εναντιώνομαι στον βασανιστή της οικογένειας μου. Άλλοτε με αποτυχία, και άλλοτε με επιτυχία. Αλλά έβλεπα ότι ακόμη και τις φορές που αποτύγχανα, δεν φοβόμουν πια. Ένιωθα σίγουρος για τις ικανότητες και τη στάση μου.
Αυτό με βοήθησε και στην μετέπειτα ζωή μου. Έμαθα να τολμώ και να μην με φοβίζουν διάφορες καταστάσεις. Όχι πάντα βέβαια, γιατί δεν είμαστε ρομπότ. Αλλά ήξερα τον τρόπο, και να βρίσκω πιο εύκολα τη δύναμη να το πράττω.
Πολλοί ίσως λανθασμένα, θεωρούν ότι οι πολεμικές τέχνες είναι κάτι πολύ βίαιο και μαθαίνουν στα παιδιά πώς να παίζουν ξύλο. Εκτός από ελάχιστες που δεν έχουν κάποια φιλοσοφία πίσω τους, όπως το ΜΜΑ (γνώμη μου), οι υπόλοιπες έχουν να προσφέρουν πολλά. Το παιδί δεν γίνεται βίαιο. Μαθαίνει να αμύνεται. Μαθαίνει να είναι δυνατό, εξωτερικά και εσωτερικά, μαθαίνει να βοηθάει τον αδύνατο και να υπερασπίζεται το δίκιο. Ένας από τους βασικούς κανόνες που σου μαθαίνουν είναι να μην προκαλείς ποτέ τον καβγά, αλλά να χρησιμοποιείς αυτά που ξέρεις μόνο όταν κινδυνεύεις πραγματικά.
Είσαι δηλαδή ένα ειρηνικό πλάσμα. Και στα 39 μου έτη, και στα 27 έτη περίπου που κάνω πολεμικές τέχνες, ούτε και μία φορά δεν βρέθηκα σε καβγά, δεν έπαιξα ξύλο. Αυτό λέει πολλά.
Οπότε, αν έχετε σκέψεις να ξεκινήσετε μια τέχνη, είτε εσείς είτε το παιδί σας, ασχέτως από την ηλικία σας, τότε κάντε το. Δοκιμάστε διάφορες τέχνες αρχικά για να δείτε ποια σας ταιριάζει. Υπάρχουν τέχνες με κτυπήματα (καράτε, μουάι τάι, τάε κβο ντο κ.ά), τέχνες πάλης (τζούντο, παγκράτιον, ελληνορωμαϊκή κ.ά), και διάφοροι άλλοι συνδυασμοί. Δεν έχει καλές, καλύτερες και χειρότερες τέχνες. Όλες έχουν πολύ χρήσιμα πράγματα να σας διδάξουν, πραγματικά.
Εύχομαι να βρείτε και εσείς τη δύναμη να πάτε κόντρα σε αυτό που σας πληγώνει, που σας ρίχνει την αυτοπεποίθηση, και να ζήσετε πιο ολοκληρωμένοι και δυνατοί.